Fly4free.pl

W bezpośrednim sąsiedztwie zlokalizowany jest budynek lokalnej administracji rządowej:



…a nieco dalej – teatr Riachuelo:



Zresztą nazwa stacji metra (Cinelandia) ma ścisły związek z ilością teatrów zlokalizowanych w bezpośredniej jej okolicy.

Jako kolejny punkt wycieczki obrałem przejażdżkę starym tramwajem na wzgórze św. Teresy (Santa Teresa Tram). Po uporządkowaniu zdjęć wrzucę więcej informacji na jego temat.Santa Teresa Tram to ostatni stary tramwaj jaki kursuje w Rio de Janeiro. Nie są to już jednak oryginalne pojazdy lecz wierne repliki wykonane kilka lat temu. Początkowa stacja znajduje się w okolicach stacji metra Cinelandia oraz katedry. Dość trudno ją było znaleźć ale się udało. Bilet w obie strony kosztuje 20 Rs, przy czym co ciekawe można za nie płacić wyłącznie kartą. Kasa nie przyjmuje w ogóle gotówki.

Pojazd wygląda jak na starego rupiecia przystało:



Po wypadku, który miał miejsce kilka lat temu, w którym zginęło kilka a ciężko rannych zostało kilkadziesiąt osób, obsługa aktualnie nie pozwala na podróż na stojąco na burtach tramwaju – wsiąść do niego może tylko tyle osób, ile jest miejsc siedzących.

Trasa aktualnie liczy kilka kilometrów i kończy się na Dois Irmaos, gdzie nie ma pętli. W sprytny sposób oparcia siedzeń są odwracane, tak aby siedzieć przodem do kierunku jazdy, motorniczy przechodzi na drugą stronę pojazdu i można jechać z powrotem.



Przystanków po drodze jest sporo, można na dowolnym wysiąść i wsiąść (o ile są wolne miejsca). Trzeba to tylko wcześniej zasygnalizować obsłudze.

Sama trasa to slalom-gigant. Ulicą poruszają się wszyscy – oprócz tramwajów miejskie autobusy, samochody, rowerzyści, piesi… Wymijanie się „na styk” stanowi jak to zwykle bywa w tego typu miejscach dodatkową atrakcję:





Trasa daje po drodze kilka okazji do podziwiania panoramy miasta. Najładniejsze widoki są po prawej stronie (jadąc do góry), więc dobrze jest zająć sobie miejsce po tej właśnie stronie – szczególnie w pierwszej części trasy, gdzie tramwaj jedzie praktycznie skrajem jezdni:



Po przeciwnej stronie co jakiś czas pojawia się Corcovado:



…a po drodze można obejrzeć ładniejsze i brzydsze budynki, z których co jakiś czas wyróżniają się prawdziwe „gargamele”:



W drodze powrotnej wysiadłem na stacji Largo do Curvelo, gdzie pożegnałem mój pojazd:



…i boczną uliczką wybrałem się spacerkiem w kierunku stacji Santa Teresa. Po drodze można było podziwiać widok na panoramę miasta z zasłoniętą przez większość czasu przez chmury Sugar Loaf:





Zza chmur co jakiś czas ledwo wyłaniała się kolejka linowa na górę:



Jak w wielu innych miejscach Rio, również tutejsze wzgórza są zabudowane fawelami:



Zdecydowałem się na zejście na dół na piechotę z dwóch powodów: aby zobaczyć zjawiskowe schody Escadaria Selaron oraz wiadukt przypominający akwedukt, po którym porusza się tramwaj.

Same schody robią naprawdę spore wrażenie. Ozdobione tysiącami ceramicznych płytek w różnych kolorach i wzorach tworzą nieprawdopodobną mozaikę:







Płytki pochodzą z różnych krajów z całego świata (według tablicy informacyjnej również z Polski). Wiele z nich zawiera różnego rodzaju motywy prezentujące poszczególne miejsca i ich walory. Nie brakuje również płytek z komiksami, reklamujących firmy, produkty, kluby sportowe…

To tylko minimalna próbka tego, co można zobaczyć na schodach:







Niestety płytek z polskimi motywami nie znalazłem – aczkolwiek mogły być zasłonięte przez kogoś, bo trzeba przyznać, że turystów w tym miejscu nie brakuje. A miejsce rzeczywiście jest bardzo klimatyczne.

W pobliżu wejścia na schody od dołu warto rzucić okiem na kamieniczki Lapy (dzielnicy, w której leżą opisywane atrakcje):



…oraz wspomniany wcześniej wiadukt-akwedukt z przejeżdżającym tramwajem:



Mając jeszcze sporo czasu, wybrałem się na plażę. Z racji łatwości dotarcia oraz odległości wybrałem Copacabanę:









Copacabana to miejsce, którego klimat oprócz samej plaży tworzy armia ludzi oraz cała infrastruktura: wynajmujący leżaki, obnośne i obwoźne bary, knajpki z całkiem sporymi bandami grającymi muzykę na żywo, sprzedawcy kokosów, tancerze, śpiewacy, bębniarze, boiska do różnych dyscyplin sportowych, biegacze…oraz masa policji. Aby zamówić drinka raczej nie trzeba zbyt daleko chodzić – z reguły drink sam przychodzi do zainteresowanego :-):



Na koniec zrobiłem sobie jeszcze rundkę wokół Muzeum Jutra (Museu do Amanha) zlokalizowanego w okolicach portu. Miałem w planie je odwiedzić, ale czas nie był z gumy. Muzeum musi poczekać na jakąś inną okazję. A ponieważ budynek i jego otoczenie bardzo mi się podoba, zrobiłem im fotkę z jednej i drugiej strony :-) :





Pogoda przez cały dzień była mocno niepewna – niebo zachmurzone, wiał słabszy lub silniejszy wiaterek a temperatura nie przekraczała 27-28 stopni. Corcovado i Sugar Loaf co chwilę były zasnute chmurami, aczkolwiek z wieczornych rozmów z Polakami, którzy się na nie wybrali okazało się, że udało im się trafić w pogodowe „okienko” i zobaczyć piękną panoramę z obu tych punktów. Po 16-ej spadła do tego jeszcze bardzo konkretna ale krótkotrwała ulewa i trzeba było powoli zacząć zbierać się z powrotem na statek.

Na koniec wspomnę, że mam bardzo pozytywne wrażenia z funkcjonowania komunikacji publicznej (tramwaj z/do portu + metro) w Rio. Zapewne większych wrażeń dostarczają autobusy, ale tych nie testowałem. Również do bezpieczeństwa – przynajmniej w tych miejscach, w których byłem nie mam żadnych uwag. Zapewne obecność policji robi swoje. Nie ma to jak prewencja :-)

Dziś i jutro cały dzień spędzamy na morzu. Bardzo konkretnie się rozkołysało – do tego stopnia, że dość ciężko chodzić po schodach i korytarzach. Ale chyba nie jest źle – windy jeżdżą, restauracje i bufet funkcjonują w najlepsze a tłumy w nich wskazują, że nikomu bujanie jakoś specjalnie nie przeszkadza :-)Jeszcze kilka pożegnalnych fotek z Rio. Na początek Muzeum Jutra:



…oraz flota wojenna Brazylii. Czyżby mieli na stanie mały lotniskowiec ? Tak to przynajmniej na pierwszy rzut oka wygląda:



W szybko zapadającym zmroku, widać Sugar Loaf i położone u jego podnóża lotnisko krajowe (Santos Dumont Airport):





Ruch na lotnisku jest spory. Nad statkiem co chwilę przelatywał lądujący samolot. Starty odbywały się w przeciwnym kierunku.

Rozświetlona kolorowa wysepka prawie na ścieżce podejścia co ciekawe należy do wojska. Z daleka wyglądała jak miejsce jakiejś konkretnej imprezy…chociaż w sumie jedno nie wyklucza drugiego:



I na koniec panorama części miasta by night:

Dzień na morzu minął jak to dzień na morzu. Leniwie do kwadratu. Minęliśmy Santos (wysokość Sao Paulo) i jesteśmy coraz bardziej na południu. W ciągu dnia rozkołysało się niemiłosiernie a pogoda była na tyle nieprzewidywalna, że zasunięto rozsuwane dachy na oboma basenami. W końcu zostały zamknięte nawet baseny bo woda z nich przelewała się na zewnętrz wprowadzając sporo chaosu. Dla spragnionych zostawiono jedno jakuzzi, które ostatecznie zresztą również zamknięto:



Wyjście na pokłady zewnętrzne było możliwe – ale tylko na najwyższych poziomach. Aczkolwiek tutaj nie było szans na korzystanie z leżaków, które byłyby zbyt niestabilne. Chętnym do plażingu pozostało korzystanie jedynie z przysłowiowej „gleby”:



Zresztą na niższych poziomach – blisko lustra wody, wejście na pokłady zewnętrzne zostało całkowicie zamknięte. Nie wiem, czy dlatego, żeby kogoś nie ochlapało czy też faktycznie było ryzyko zmycia do oceanu….

Ale niespokojne morze na statku nie powinno być niczym nadzwyczajnym. W południe kucharze przygotowali tym razem okolicznościowy bufet na słodko:







A wieczorem, w okolicach recepcji rozpoczęła się impreza w rytmach lat 70-ych i 80-ych:



Tymczasem nieuchronnie zbliża się koniec rejsu. Korzystając ze statusowego przywileju oddałem wczoraj rzeczy do prania:



…które wróciły do mnie dzisiaj. Wyprane, wyprasowane, poskładane i spakowane:



W Rio na pokład wsiadło ok. 1600 nowych pasażerów – tylko na trzy dni. W Buenos nastąpi wymiana prawie 100 % gości. Ale nawet teraz widać zmiany w funkcjonowaniu bufetu, który aktualnie działa praktycznie na okrągło:



Nie tylko wydłużono godziny dotychczasowych posiłków, ale wprowadzono dodatkowe pozycje: bufet południowoamerykański (godz. 18-19), bufet owocowy (godz. 23-1) oraz bufet nocny (godz. 1-5):

Jeszcze jeden dzień na morzu i Buenos Aires…W nocy nas wykołysało porządnie ale ostatni dzień na morzu zrobił się całkiem spokojny. Jest może trochę chłodno (ok. 18st) ale na zewnętrznych pokładach przygrzewa miło słoneczko i pomimo niższej temperatury jest całkiem przyjemnie.

Ostatni dzień więc przyszedł czas na zaliczenie wszystkiego po raz ostatni. Ostatni lunch, ostatnia kolacja, ostatnia impreza, ostatnie show w teatrze itd.

Bufet na lunch tym razem był spod znaku mozzarelli i słodkości:









Do kabin dostarczono zawieszki na bagaż:



Oddano nam też paszporty. Pojawił się kolejny stempelek: