Fly4free.pl

Tak jak wspominałem wcześniej, statek zacumował w przemysłowej części portu, skąd pasażerowie są dowożeni autobusem portowym do terminala pasażerskiego. W tym ostatnim czekało na nas miłe powitanie orkiestry dętej:



Kolega-muzyk ocenił ją wysoko. Rzeczywiście miło było posłuchać :-)

Samo Recife to jedna z kolejnych tzw. „wenecji” – tym razem „brazylijska wenecja”. Określenie bierze się stąd, że miasto leży na kilku wyspach połączonych sporą ilością mostów. Zresztą sam terminal pasażerski również jest zlokalizowany na jednej z takich wysp.

Kilkaset metrów od terminala zaczyna się najstarsza część miasta, w której wytyczono „Marco Zero” – punkt uważany za historyczny początek miasta. Dzisiaj zlokalizowany jest w nim napis „Recife”:



Miejsce uzupełnia masa knajpek, a w oddali park powstały z okazji 500-lecia Recife z charakterystyczną rzeźbą Francisco Brennanda:



Zainteresowani mogą tam popłynąć regularnie kursującą łódką.

Zresztą okoliczne kamieniczki również wprowadzają w klimat epoki:





…szczególnie jeśli dodać, że zwiedzanie zaliczaliśmy w temperaturze dobrze powyżej 30 stopni przy wilgotności na poziomie 80%...

Warto – chociaż wcale nie oznacza, że jest to łatwe – przejść nieco dalej na Plac Republiki, przy którym zlokalizowanych jest kilka miejskich reprezentacyjnych budynków, w tym m.in. Saint Isabel Theater:



…dawny pałac gubernatorów:



…czy w końcu budynek sądu:



W sąsiedztwie tego ostatniego, na uwagę zasługuje kilkusetletni baobab:



Eksplorując starówkę, nie sposób pominąć położonego w sąsiedztwie dawnego klasztoru św. Franciszka (bilet: 4 reale) ze słynną złotą kapliczką mogącą konkurować tylko z tym co można zobaczyć w kościołach Salvador de Bahia (jeszcze przed nami):



Zresztą zakrystia oraz przylegające pomieszczenia również są warte odwiedzin:



…podobnie jak dawne klasztorne krużganki:





Idąc dalej trudno nie zauważyć licznych kamienic z czasów kolonialnych. Fasady niektórych z nich niestety są w opłakanym stanie:



Przy okazji – rzut oka na uliczne stoisko z kokosami po jednym realu za sztukę:



Idąc dalej, odwiedziliśmy plac Patio do Livramento wraz z położoną przy nim niewielką świątynią:



Podobnie jak inne kościoły w Ameryce Południowej, jej nieodłączną częścią jest cmentarz połączony z kolumbarium, w którym chowano księży oraz osoby z jakichś powodów uznane za zasłużone dla danego miejsca:





Również tutaj zakrystia robi wrażenie:



Kolejnym kościołem na naszej trasie był kościół pod wezwaniem św. Piotra:



…oraz Basilica do Carmo:



…z obowiązkowym kolumbarium:



Starówka Recife ma jeszcze kilka innych twarzy. Kościołów jest tutaj od zatrzęsienia. Do tego wąskie uliczki, w których handluje się wszystkim co możliwe (duże wrażenie robią stoiska z mięsem – w tym upale przyprawiłyby z pewnością o zawał pracowników polskiego Sanepidu). Jakby było mało – liczne knajpki, jakieś rozstawiane i demontowane mikrosceny, sklepiki, uliczni handlarze, sprzedawcy kokosów, wody, słodyczy i nie wiadomo czego jeszcze. Przemieszczający się wózkami albo obnoszący swój towar z miejsca na miejsce. Do tego niestety należy dodać również smutne obrazki – bezdomnych, śmieci oraz ewidentne oznaki biedy i wieloletnich zaniedbań co do stanu infrastruktury. Takie po prostu jest Recife.

Spacerek po starówce w nieprawdopodobnym upale zajął nam niespełna 2 godziny. Kiedy uznaliśmy, że nam wystarczy zamówiłem Ubera i wybraliśmy się na zwiedzanie klimatycznej Olindy. A ponieważ muszę uporządkować zdjęcia, napiszę o tym nieco później.Olinda to jak dla mnie zupełnie inny świat w porównaniu z Recife. Miasteczko położone jest w odległości ok. 10-20 km od Recife (zależy skąd liczyć) w przeszłości odgrywało zdecydowanie większe znaczenie niż samo Recife. Jego kolonialny charakter i specyficzna zabudowa w dużej części zachowała się do dzisiaj.

Najłatwiej się tam dostać z Recife lokalnym autobusem. My wybraliśmy Ubera, ze względu na czas (autobus jedzie tam kilkakrotnie dłużej ze względu na masę przystanków po drodze). Zresztą koszt był niewielki – ok. 24 reale po podziale na kilka osób było kwotą niewiele większą niż zapłacilibyśmy za wspomniany autobus.

Samą Olindę można było zobaczyć jeszcze ze statku:



Na miejscu, zwiedzanie najlepiej rozpocząć od katedry, która położona jest najwyżej. Można stąd powoli schodzić w dół w stronę wybrzeża:



Wejście do samej katedry kosztuje 2 reale. Wnętrza specjalnie nie powalają – ascetyzm do kwadratu. Na uwagę zasługuje szczególnie taras widokowy, z którego można podziwiać przepiękną panoramę wybrzeża oraz Recife:





Olinda to nie tylko katedra i jej okolice ale również strome, brukowane uliczki, kolorowe domki, kwieciste ogrodzenia, murale, niewielkie powciskane w różne miejsca bary i knajpki. Naprawdę warto się zapuścić w tamtejsze uliczki. Jeśli zwiedzanie zaczyna się od katedry to jest to tym łatwiejsze bo zasadniczo schodzi się w dół:















Kościołów w Olindzie (podobnie jak w Recife) nie brakuje. Na uwagę zasługuje szczególnie kilka z nich, w tym klasztor Sao Bento:



oraz położona na wzgórzu Igreja do Carmo:





Na Olindę warto zarezerwować sobie minimum 2 godziny. My po zaliczeniu rundki, odwiedziliśmy jeszcze jeden z miejscowych barów, w którym nabraliśmy sił i uzupełniliśmy płyny :-)

Stąd (również uberem) wybraliśmy się do ostatniego celu naszej wycieczki – na plażę Boa Viadem położną w Recife.Na koniec kilka fotek z najbardziej leniwej części naszej wycieczki w Recife - plaży Boa Viagem.

Jest to specyficzna plaża ze względu na bonus, który może podnieść poziom adrenaliny u każdego – obecność rekinów, przed którymi ostrzegają na każdym kroku odpowiednie tablice:



Plaża ciągnie się dosłownie kilometrami, przestrzeń na niej wystarczyłaby, aby pomieścić populację średniego europejskiego kraju i nie ma szans, żeby nie znaleźć jakiegoś miejsca dla siebie.

Sama plaża jest o tyle specyficzna, że w odległości do ok. 100 metrów od brzegu zlokalizowany jest pas rafy koralowej. Obszar pomiędzy nią a brzegiem jest w praktyce basenem dla plażowiczów. W czasie odpływu jest to po prostu niegroźny brodzik (poniższe zdjęcia pochodzą z mojego poprzedniego pobytu w Recife):





Akurat w czasie naszego pobytu miał miejsce przypływ. Rafa koralowa była całkowicie zalana wodą i niewidoczna:







Z tego powodu ostrzeżenia związane z rekinami są szczególnie istotne w okresie przypływu, kiedy mogą one teoretycznie wpłynąć do basenu pomiędzy rafą koralową a brzegiem. Zresztą w czasie naszej obecności niewielu było widać chętnych do morskiej kąpieli. Jak widać ostrzeżenia są skuteczne:-)

Na pożegnanie zaliczyłem jeszcze kokosa:



…i nienerwowo (tzn. uberem) wróciliśmy na statek.

Co ciekawe, plaża była jedynym miejscem, w którym jeden z miejscowych zwrócił mi uwagę, abym nie trzymał telefonu komórkowego w ręku ponieważ ktoś może podjechać na rowerze i mi go wyrwać. Ale tak tutaj jak i w poprzednio opisywanych miejscach czułem się jak najbardziej bezpiecznie.

Podsumowując: byłem w Recife drugi raz. Jak dla mnie, pomimo swoich fawelowskich miejscami klimatów (ale gdzie w Brazylii ich nie ma), jest to naprawdę klimatyczne miejsce, w którym jest sporo do zobaczenia – szczególnie jeśli ktoś zdecyduje się na wypad do Olindy. Polecam :-)Kolejnym punktem na nasze trasie było Maceio - miejscowość typowo plażingowa. To znaczy lepiej skupić się na plażach – jest jeszcze samo (całkiem spore zresztą) miasto ale trzeba się do niego wybierać świadomie, tzn. być przygotowanym, że jego zdecydowana większość jest mało reprezentacyjna i raczej bardzo biedna.

To pierwsze widoczki na Maceio jeszcze ze statku:







Swoją drogą nie wiem, o co chodzi w brazylijskich miastach z tymi masztami. Są wszechobecne. Widać to szczególnie na reprezentacyjnej Pauliście w Sao Paulo. Na co drugim budynku przy tej ulicy stoi jakiś maszt…

Podobnie jak w Recife, tak samo w Maceio pływy oceanu są bardzo zauważalne. W czasie odpływu odsłania się pas rafy koralowej, przy której cumują łodzie wycieczkowe dowożące do niej zwykle wycieczki z lądu:



Port Maceio ma charakter przemysłowo-wojenny. Poruszanie się pieszo jest zabronione ale władze portowe zapewniają darmowe autobusy teoretycznie dowożące pasażerów do bramy portowej. Zanim jednak wsiadłem do autobusu, zaliczyłem spotkanie z lokalnym bandem?



Costa w Maceio oferowała pasażerom płatny transfer na jedną z najbardziej popularnych plaż w Maceio (Pajucara) za 7 EUR w dwie strony. Co ciekawe, darmowy portowy autobus zamiast do bramy portu zawoził wszystkich również na tę samą plażę. Różnica polegała na tym, że jego przystanek był kilkaset metrów bliżej portu niż tego z Costy. Kolejny dowód, że nie warto brać płatnych transferów ze statku…

Sama plaża Pajucara ciągnie się na kilka kilometrów, miejscami ma kilkaset metrów szerokości. Jest na niej masa ludzi ale tak jakby nikogo nie było: