Fly4free.pl

Jedną z plażowych atrakcji są niewielkie łódki, którymi za 30 reali od osoby można sobie zafundować krótką wycieczkę na rafę koralową połączoną z kąpielą/nurkowaniem. Flota łódek jest całkiem spora:



Co ciekawe, łódki do wody przetaczane są na rolkach w dość widowiskowy sposób:



Woda cieplutka, przenośnej i obwoźnej gastronomii od groma i generalnie miła atmosfera – chociaż część plaży była niedostępna z powodu zakwitu jakichś wodorostów. Ale mimo wszystko warto ją zaliczyć – np. w połączeniu z wizytą w jednym z przyplażowych barów :-)Wracając do Maceio, miasto plażami stoi ale uznałem, że mimo wszystko warto przynajmniej rzucić okiem na centrum miasta. Ponieważ czytałem wcześniej, że obszar pomiędzy portem a centrum pomimo niewielkiej odległości lepiej pokonać jakimś środkiem komunikacji, zamówiłem ubera. Faktycznie obrazki za oknem po drodze potwierdzały przewodnikowe wskazówki: jest to miasto w sporej części zaniedbane i biedne, po którym samodzielne poruszanie się (tej części, którą mijałem) mogłoby być kuszeniem losu. Zresztą z tego co rozmawiałem na statku, już po wczorajszej wizycie w Recife całkiem spora grupa pasażerów wróciła na statek bez wszystkiego z czym z niego zeszli. Listę utraconych rzeczy otwierała tradycyjnie biżuteria, okulary oraz elektronika…

Zamówiłem kurs pod dawny pałac gubernatora (obecnie muzeum). Kierowca dowiózł mnie w rewiry, które faktycznie zza okna taksówki wyglądały mało wyjściowo. Trochę zwątpiłem, gdy po przyjeździe na miejsce kierowca kilka razy się upewnił, czy na pewno chcę tutaj wysiąść. Po szybkiej weryfikacji mapy stwierdziłem, że jesteśmy na tyłach pałacu więc potwierdziłem i w ten sposób znalazłem się na ulicy.

Pierwsze wrażenia rzeczywiście były takie sobie:



Na szczęście małe kilkaset metrów dalej rzeczywistość wyglądała już znacznie lepiej:





Trzeba przy tym przyznać, że pałac wyglądał dobrze ale okoliczne kamieniczki (a w zasadzie to co z nich zostało) raczej bardzo kiepsko:



Duże wrażenie robi sąsiadujący z pałacem i stanowiący jedną z atrakcji Maceio kościół Igreja Nossa Senhora dos Maritirios:



Wędrując po centrum Maceio, w wielu miejscach można zobaczyć zaniedbane i pozostające w stanie mniejszej lub większej ruiny kamieniczki z czasów kolonialnych:



Przy tym wszystkim trzeba przyznać, że Maceio to niezwykle żywe miasto. Na ulicach dzieje się bardzo dużo. Różnego rodzaju stragany, uliczne handelki, masa sprzedawców obnośnych i obwoźnych sprzedających dosłownie wszystko:







Część centrum (chociaż trudno nazwać ją starówką) funkcjonuje zresztą jako typowy deptak z bardziej eleganckimi sklepami i bankami:



W totalnym skwarze jaki lał się z nieba, szczególnie abstrakcyjnie wyglądały choinki oraz różnego rodzaju obrazki/figurki św. Mikołaja kojarzące się nam raczej z zimą:



Akurat ta deptakowa część miasta jest dosłownie obstawiona wojskiem i policją i w niej można czuć się zdecydowanie najbezpieczniej.

Spore wrażenie robi również katedra w Maceio:



Na tle większości budynków, miano reprezentacyjnego trzeba przyznać siedzibie sądu:



…czy miejscowemu teatrowi:



Ciekawostką były widoczne w wielu miejscach rowerowe kawiarnie:



Ich „operatorzy” mieli na stanie w termosach różnego rodzaju gorące napoje. Objeżdżali poszczególne rewiry i w przypadku napotkania klientów, rower był parkowany na wbudowanym stojaku a rowerzysta zamieniał się w baristę :-)

Spacerek po Maceio zajął mi nieco ponad godzinę, po której wróciłem na plażę Pajucara. Nie mogę powiedzieć, że centrum Maceio było nieciekawe ale niewątpliwie to nie jest to, z czego to miasto jest znane. Plaże i przepiękne okoliczne laguny (jedną miałem okazję zobaczyć podczas poprzedniego pobytu w mieście) moim zdaniem zdecydowanie pozostaną znakiem firmowym Maceio. Ale być może ja się nie znam…

Kolejny punkt na naszej trasie to Salvador de Bahia.Tymczasem dotarliśmy do Salvador de Bahia - trzeciego co do wielkości miasta Brazylii. Swoją historię zbudowało na niewolnikach przewożonych z Afryki, stąd czasami jest nazywane czarną stolicą Brazylii.

Statek zacumował w bliskim sąsiedztwie przepięknej starówki, która ulokowana jest w tzw górnym mieście - ok 70 metrów powyżej poziomu oceanu. Dolne miasto, znacznie młodsze jest też mniej ciekawe. Mniej bezpieczne zresztą również. Komunikację pomiędzy poziomami miasta zapewnia wiekowa (po modernizacji) winda o wdzięcznej nazwie Elevador Lacerda oraz dwie kolejki typu "gubałówka".

Poniżej wrzucam kilka pierwszych fotek. Później postaram się uporządkować zdjęcia i napisze coś więcej.



















Salvador jest specyficznym miastem. Najstarsza jego część jest zlokalizowana na wysokim klifie i stanowi tzw. „górne miasto”. Widać je z daleka – znakiem rozpoznawczym są choćby wieże licznych kościołów, których w całym mieście jest blisko 400:





Terminal pasażerki zlokalizowany jest w dolnym mieście, w niewielkiej odległości od blisko stuletniej windy „Elevator Lacerda”. Przy okazji mały polski motyw – jedną z ulic w bezpośrednim sąsiedztwie terminala to Rua da Polonia:



Dolne miasto jest znacznie młodsze niż górne. Również mniej bezpieczne i mniej reprezentacyjne. Z drugiej strony, patrząc po resztkach fasad niektórych budynków, w przeszłości nie brakowało tutaj naprawdę ładnej architektury. Niestety dzisiaj zastąpiły ją w dużej części rudery i ruiny:







Jednym z ładniejszych budynków w dolnym mieście jest siedziba izby handlowej:



Pomimo tego, że różnica poziomów pomiędzy dolnym a górnym miastem wynosi tylko ok. 70 metrów najlepiej pokonać ją jednym z miejskich środków komunikacji – windą lub kolejką (cena: 0,15 Rs). Niewielki teren pomiędzy obiema częściami miasta cieszy się bardzo złą sławą.

Sama winda robi zresztą niezłe wrażenie – tak z dołu jak i z góry:



Z górnego tarasu obok windy można rzucić okiem na dolne miasto. Dopiero stąd widać, jak bardzo jest ono zaniedbane i zniszczone:





Po wyjściu z windy, już w górnym mieście pierwszym rzucającym się w oczy budynkiem jest Palacio do Rio Branco – aktualnie przesłonięty częściowo olbrzymią sztuczną choinką:



Salvador jest uważany za czarną stolicę Brazylii. Wraz z importem niewolników z Afryki, zaimportowane zostały ich zwyczaje i tradycje, których część przetrwała do dzisiaj. Jedną z takich tradycji jest zwyczaj zawiązywania kolorowych wstążek na przegubach rąk a także różnego rodzaju pomnikach, bramach oraz płotach kościołów i w wielu innych miejscach. Można je spotkać dosłownie na każdym kroku:



Idąc w kierunku katedry minęliśmy jedno z muzeów zlokalizowanych w dawnym budynku kościelnym:



…i stanęliśmy przed katedrą położoną przy głównym placu miasta (Terreiro de Jesus):



Podczas mojego poprzedniego pobytu w Salvadorze, katedra była w trakcie generalnego remontu. W związku z tym nie było możliwe jej zwiedzanie. Dzisiaj miałem okazję zobaczyć efekt tych prac. Sam wstęp do katedry (podobnie jak do większości starych kościołów w Salvadorze) jest płatny i kosztuje 5 Rs (ta sama cena obowiązywała również w każdym z pozostałych odwiedzanym przez nas kościele). Wnętrza katedry robią duże wrażenie. Ilość złotych zdobień oraz ich ekstremalnie barokowy charakter sprawiają, że można pogubić się w ilości detali:



Widać to szczególnie dobrze na jednym z ołtarzy bocznych:



Warto wejść głębiej i zobaczyć m.in. olbrzymią zakrystię:



Katedra jest jednym z trzech kościołów położonych przy Terreiro de Jesus. Po przeciwnej jego stronie zlokalizowana jest Igreja da Ordem Terceira de Sao Domingos:



Trzecim kościołem w tym miejscu jest Igreja Sao Pedro dos Clerigos. Z kolei nieco w głębi, przy kolejnym placu – kościół św. Franciszka:



Kościół św. Franciszka mógłby być spokojnie bohaterem dedykowanego posta w relacji. Zanim napiszę coś na jego temat muszę przesortować do końca zdjęcia, aby wybrać coś co chociaż w minimalnym stopniu odda klimat tego miejsca.Kościół św. Franciszka z przylegającym dawnym klasztorem jest znany również jako tzw. „złoty kościół”. Bardzo trudno pokazać to na zdjęciach ale blask złotych i złoconych ozdób po wejściu do środka dosłownie powala. Do tego dochodzi ekstremalny barok. Każdy święty ma swoje wykręty a każdy aniołek patrzy na ciebie inaczej. Mówiąc krótko, trudno przestać patrzeć – zdjęcia oddają charakter tego miejsca w niewielkim stopniu:





Według różnych źródeł na zdobienie wnętrz kościoła zużyto co najmniej jedną tonę złota (chociaż niektóre mówią o 10-u…).

Klimat miejsca podkreślają krużganki z niebieskimi mozaikami obrazującymi wybrane sceny biblijne lub filozoficzne sentencje (np. czas mija bezpowrotnie, pieniądze nie są wartością itd.):







W historycznym centrum Salvadoru perełek nie brakuje. Największymi są wąskie miejskie uliczki, liczne zaułki, place i placyki itd. Na każdym kroku masa policji, która paradoksalnie strzeże w tym miejscu nie tyle swoich obywateli tylko turystów przed miejscowymi…

Jednym z takich klimatycznych miejsc jest Largo do Pelourinho (Pelourinho, po polsku pręgierz - to nazwa najstarszej części miasta).