Fly4free.pl

Piwniczki te zwane „kasetami” są wytworem mniej lub bardziej współczesnym i mają jedynie za zadanie zabezpieczyć pieczary grobowe przed deszczem.

Pieczary grobowe są wydrążone w skale i mają różne kształty. Ich wspólną cechą są piękne – mniej lub bardziej zachowane malowidła prezentujące sceny z życia ówczesnych mieszkańców, ich postrzeganie życia, zabawy, śmierci oraz różnego rodzaju codziennych czynności.

Warto wspomnieć, że zwiedzając pieczary grobowe trzeba przygotować się na dużą dawkę chodzenia po schodach…



…ale zapewniam, że warto. Poniżej zamieszczam zdjęcia kilku fresków (wszystkie zdjęcia wykonane przez szybę; zwiedzający nie mają bezpośredniego kontaktu z freskami):









O wielkości starożytnej Tarquini świadczy ilość odkrytych grobów w tym miejscu określana na ok. 6000, z czego tylko do ok. 60 jest dostęp, z których ok. 20 udostępniono do zwiedzania. Poszczególnym pieczarom nadano patronów będących badaczami lub ludźmi zasłużonymi dla miasta. Każdej grocie towarzyszy tabliczka opisująca malowidła oraz zawierające informacje o grocie – zdjęcie przykładowej zamieszczam poniżej:



Większość udostępnionych grot pochodzi z V w. p.n.e. Przypuszcza się, że byli w nich chowani przedstawiciele lokalnej arystokracji (indywidualnie lub całe rodziny) – głównie ze względu na to, że tylko ona mogła sobie pozwolić na tak okazałe grobowce.

Zwiedzanie nekropolii jest naprawdę bardzo interesujące, zawiera ona dodatkowo kilka tablic nt. historii tego miejsca, jego odkrycia a także ceremoniału pogrzebowego w tradycji etruskiej. Moim zdaniem jeśli ktoś będzie miał okazję odwiedzić Tarquinie jest to punkt obowiązkowy. Bilet kosztuje 6 EUR, a w wersji łączonej z wejściem do muzeum, o którym wspominałem wcześniej 8 EUR. Cały kompleks wpisany jest na listę dziedzictwa UNESCO.

Druga część historii miasta związana jest już z okresem średniowiecznym. Z tamtego okresu pochodzą właśnie fortyfikację oraz nieźle zachowana/odrestaurowana zabudowa.

Na uwagę zasługują tutaj liczne kościoły, z których część do dziś zachowała mniej lub bardziej romańską formę ale zobaczyć można też budowle gotyckie i barokowe. Najczęstszy jest jednak mix różnych form wynikający z przeróbek i renowacji realizowanych w różnych okresach. Najstarszy zachowany (Chiesa di San Martino) pochodzi z XI wieku:



Uczciwie przy tym trzeba przyznać, że kościołami z XI-XIII wieku w Tarquini możnaby obdarować co najmniej 10 miast. Z prawie każdym z nich wiąże się jakaś historia (w wielu przypadkach bardzo ciekawa) opisana na wystawionych przed nimi tablicach informacyjnych. Można się z nich dowiedzieć np. o skutkach krótkich rządów Napoleona, który nakazał zamknięcie części kościołów, trzęsieniach ziemi, które mocno nadszarpnęły tkankę miejską w różnych okresach a także mniej lub bardziej oryginalnych pomysłach niektórych budowniczych lub fundatorów.

Poniżej zamieszczam fotki wybranych spośród nich:













Ogólne wrażenia uzupełnia panorama miasta (zdjęcia wykonane z wieży im. Matyldy z Canossy):



Na uwagę zasługują liczne wieże (lub ich pozostałości) – przypominają trochę panoramę średniowiecznej Bolonii ze starych rycin, gdzie było ich chyba nawet kilkaset. W Bolonii zostało ich niewiele (w tym dwie znane); tutaj nie budzą one większego zainteresowania.







Uroku Tarquini dopełnia piękny ratusz miejski w centrum miasta oraz malownicze uliczki.



W sumie w Tarquini spędziłem dobrych kilka godzin i uważam, że był to świetnie spędzony czas. Mogę spokojnie zarekomendować to miejsce każdemu kogo interesują podobne jak opisane powyżej klimaty – tym bardziej, że jest ono bardzo dobrze przygotowane do obsługi turystów.

Czas mijał a zmęczenie zaczęło się już jednak dawać we znaki i powoli trzeba było wracać do Civitavecchii.

Po powrocie na statek w pokoju czekał na mnie mały gift z Costa Clubu:



Kolejny dzień spędzamy na morzu, będzie zatem okazja na odrobinę relaksu. Pogoda póki co dopisuje (co ciekawe – w nocy, gdy jesteśmy na morzu jest cieplej niż dzień – wczoraj w nocy było 19-20 stopni, w dzień 16) a teoretycznie im dalej tym powinno być cieplej.

W trakcie dnia na morzu zaplanowana jest także izraelska kontrola imigracyjna – widocznie w Civitavecchii na statek wsiadła ekipa izraelskich policjantów. Zobaczymy jak to zostanie zorganizowane.

W wolnej chwili napiszę jeszcze kilka informacji o samej Civitavecchii, w której jest również kilka ciekawych i wartych zobaczenia miejsc, a która to ze względu na bliskość bardziej przyciągającego wszystkich Rzymu raczej nie cieszy się jakimś zauważalnym zainteresowaniem turystów.

C.D.N.Korzystając z faktu, że przepływamy przez Cieśninę Mesyńską i jest dobry zasięg wysyłam fotkę z tego miejsca – widać na niej również prom łączący Sycylię ze stałym lądem:



A to widok na Regio di Calabria – na jednym z końców włoskiego „buta”:



Nieco wcześniej minęliśmy wyspę Stromboli na Morzu Tyrreńskim, na która składa się w zasadzie tylko wulkan o tej samej nazwie. Jest to jeden z trzech aktywnych wulkanów we Włoszech. Stożek jest wysoki na prawie 1000 metrów, wulkan często dymi (dziś był miły biały „dymek” ale z racji mgły załączam zdjęcie z poprzedniej mojej wizyty w okolicy). Ostatnia poważna erupcja miała miejsce w 2009 roku. Pomimo tego na wyspie mieszka kilkaset osób.




Z ciekawostek mogę jeszcze dodać, że zaliczyłem izraelską kontrolę imigracyjną. Miała ona iście teatralny charakter…po pierwsze dlatego, że odbywała się w teatrze, na scenie którego rozstawiono stoliki dla izraelskich urzędników imigracyjnych:



Przed podejściem do stolików dostawało się z powrotem paszport, następnie podchodziło do znudzonego urzędnika, który ledwo na niego spojrzał, powiedział po polsku „dziękuję” i oddał paszport oraz przybił stempel na przygotowanym już wcześniej kwitku „visit permit”:




Wniosek z tego taki, że w paszporcie stempla izraelskiego miał nie będę:-) I wcale z tego powodu nie narzekam – mogłyby z tego być kiedyś jakieś problemy w niektórych krajach.

Całość trwała 15 sekund. Zero pytań. Po zejściu ze sceny wszystkim z powrotem zabierano paszporty, na ląd w Eljacie będzie się schodziło już tylko z kwitkiem i ksero paszportu, które podobno mają nam dzisiaj zostać dostarczone do kabin. Prosto, szybko i przyjemnie.

Takie „przedstawienia” zaliczyłem już wcześniej kilka razy – m.in. przed wpłynięciem do któregokolwiek z portów brytyjskich, Gibraltaru czy Indii.

Izraelska kontrola była dość wcześnie – jesteśmy tam dopiero za kilka dni ale widać logistycznie łatwiej było zaokrętować ich urzędników imigracyjnych we Włoszech i wysadzić w Grecji niż później.

W ramach atrakcji w południe przy basenach bufet przygotował „Sangria&Paella Party” – oprócz wymienionych w nazwie pozycji można było tradycyjnie podziwiać małe dzieła sztuki wykonane z warzyw i owoców:








A tymczasem płyniemy dalej…

C.D.N.Jeszcze kilka słów na temat Civitavecchii, którą odwiedziliśmy w sobotę.

Ze względu na to, że większość pasażerów zazwyczaj prosto ze statku jedzie do Rzymu, nie widać tam jakichś wielkich tłumów turystów – chyba że w drodze z/na statek.

Tymczasem miasto to (jak zresztą wiele miast we Włoszech) ma bardzo długą i ciekawą historię. Pierwsza osada w tym miejscu pochodziła jeszcze z czasów etruskich (podobnie jak pobliska Tarquinia, o której pisałem wcześniej) – jednakże po niej praktycznie nic nie zostało.

Z kolei pierwszy port w Civitavecchii został zbudowany za panowania cesarza Trajana (II w. n.e.) ale ówczesne miasto zostało praktycznie całkowicie zniszczone jak mówią miejscowi „przez saracenów” czyli najeźdźców arabskich w IX wieku i ponownie odbudowane pod koniec tego samego wieku.

Aktualnie miasto liczy ok. 50 000 mieszkańców. Należy do najważniejszych portów obsługujących statki wycieczkowe we Włoszech, w którym wiele linii w ogóle rozpoczyna swoje rejsy.

Pierwszą budowlą, która rzuca się w oczy każdemu pasażerowi przypływającemu do portu i udającego się do miasta jest Fort Michała Anioła.





Jest to spora i dość masywna budowla, posiadająca centralną wieżę oraz 4 bastiony dedykowane czterem świętym oraz system sekretnych przejść umożliwiających opuszczenie fortu w przypadku oblężenia. Początki fortu datowane są na pierwsze lata XV wieku, kiedy miasto miało problemy z piratami – został on zbudowany do ochrony właśnie przed nimi. Obecną formę przybrał z inicjatywny kard. Giuliano della Rovere (późniejszego papieża Juliusza II) na początku XVI wieku. Prace nad budową fortu były nadzorowane przez Bramantego aż do jego śmierci. Tradycja mówi, że główna wieża fortu została zaprojektowana przez Michała Anioła, od którego przyjął on później nazwę – trudno jednak o jej potwierdzenie w dokumentach ponieważ się one nie zachowały. Według przekazów fort był odwiedzany również przez Leonarda da Vinci – znanego nie tylko z coraz droższych obrazów ale również zajmującego się projektowaniem i budową fortyfikacji.

Niestety Fort Michaleangelo nie jest dostępny dla turystów do zwiedzania – można co najwyżej go obejść i przeczytać kilka tablic informacyjnych. Wewnątrz mieści się kapitanat portu, częściowo zajmuje go również wojsko.

W okolicach fortu można podziwiać również pozostałości dawnych fortyfikacji miejskich. Zostały one zachowane wyłącznie we fragmentach – głównie w okolicy portu. Jednym z lepiej zachowanych ich fragmentów jest monumentalna brama „Porta Livorno”:



Od Fortu Michała Anioła w stronę niewątpliwie najpopularniejszego miejsca wśród pasażerów statków wycieczkowych czyli stacji kolejowej prowadzi promenada biegnąca brzegiem morza:



W Civitavecchii jest również kilka interesujących kościołów.

Głównym kościołem miejskim jest katedra pod wezwaniem św. Franciszka z Asyżu wybudowana w miejscu pierwszego kościoła w Civitavecchii, który powstał w XVI wieku:



Z kolei spacerując promenadą w okolicach fortu Michała Anioła można zobaczyć pochodzący z początku XVIII wieku kościół św. Antoniego Opata.



Warto również wspomnieć kościół świętych męczenników z Japonii, przed którym stoi posąg św. Franciszka z Asyżu. Budowę kościoła zakończono stosunkowo niedawno (jak na Włochy to pewnie trudno go traktować jako zabytek) bo w 1872 roku jednak został on bardzo poważnie zniszczony w wyniku bombardowania w czasie wojny. Po wojnie w ramach odbudowy kościoła przebywający w tym czasie we Włoszech japoński malarz Luca Hasegawa chcąc uczcić śmierć 26 męczenników-jezuitów, którzy wyjechali na misję z Włoch do Japonii pod koniec 16 wieku i tam ponieśli śmierć przyozdobił go we freski.




Civitavecchia jest nie tylko portem dla statków wycieczkowych – to również duży port przemysłowy a także rybacki. W okolicach fortu Michała Anioła można zobaczyć liczne kutry rybackie wracające lub wypływające na połów, rozładowujące swój „urobek” a także przy których prowadzone są proste prace remontowe.





W bezpośrednim sąsiedztwie łodzi pod specjalnym zadaszeniem można również zobaczyć prace przy przygotowywaniu oraz reparacji sieci rybackich:



Być może w porównaniu do Rzymu czy opisywanej przeze mnie wcześniej Tarquini, Civitavecchia nie prezentuje się szczególnie wyjątkowo ale uczciwie trzeba powiedzieć, że to „wina” jej lokalizacji. W miejscu, w którym się znajduje będzie prawdopodobnie już zawsze pozostawała w cieniu przede wszystkim Rzymu; nie jest jednakże prawdą, że miasto to nie ma nic do zaprezentowania i nie ma w nim nic ciekawego do zobaczenia.

Dopłynęliśmy właśnie do Katakolon w Grecji czyli do bliskich okolic starożytnej Olimpii. Ale o tym napiszę już następnym razem.

A odpowiadając na pytanie @brzemia o obłożenie statku to wg informacji z recepcji jest już 100%. Te kabiny, które były wolne zostały zajęte w Civitavecchii, gdzie wsiadła spora grupa pasażerów.

C.D.N.@brzemia - Też byłem zdziwiony i wczoraj pytałem o to nasze C.I.A. czyli panią Magdę z recepcji. Ekipa izraleska płynie z nami aż do Eljatu i tak jak napisał @samaki obecnie ma już prawie fajrant. Zrobili co mieli zrobić, ewentualnie zostały im pojedyncze osoby, które nie stawiły się wczoraj (obowiązek dotyczył wszystkich - nawet tych, którzy nie planują w porcie schodzić ze statku) plus jeden dzień zajmie im pewnie podobny "teatr" z załogą. Wczoraj mieli to wszystko rozpisane wg pokładów, na których się mieszka - od godziny 8:00 do 12:30. Costa podzieliła wszystkich pasażerów na grupy (właśnie wg zajmowanych pokładów), aby uniknąć kolejek chociaż biorąc pod uwagę ile czasu izrealscy pogranicznicy poświęcali poszczególnym osobom trudno było sobie je wyobrazić.Drugi stop podczas naszego rejsu to Katakolon – malutka miejscowość położona w Grecji. W zasadzie jedynym powodem, dla którego zatrzymują się tutaj statki wycieczkowe są położone w odległości ok. 20km od portu pozostałości po starożytnej Olimpii.

Ale zanim dotarliśmy do Katakolon zaliczyliśmy w bonusie „extra” atrakcję w środku nocy. Około 2-ej obudził mnie (i pewnie co najmniej połowę pozostałych pasażerów) nieprawdopodobny huk. Okazało się, że w statek uderzył piorun. Gdy już się obudziłem, ze swojego balkonu miałem okazję obserwować bardzo dziwną burzę z piorunami: morze spokojne, praktycznie zero wiatru, deszcz prawie nie pada a naokoło biją pioruny przy czym gdy uderzają w morze nie towarzyszy im praktycznie w ogóle huk. Trudno to sfotografować ale zjawisko arcyciekawe. Pooglądałem i poszedłem z powrotem spać – tym bardziej, że tej nocy dostosowywaliśmy się do greckiego czasu czyli przesuwaliśmy zegarki o godzinę do przodu więc noc była „krótsza”. Jak się okazało rano, po uderzeniu pioruna nie było nawet śladu a poza tym to „nic nadzwyczajnego” i zdarza się od czasu do czasu:-)

Sam Katakolon to mała miejscowość licząca co najwyżej kilkuset mieszkańców i kilka uliczek. Trudno ją znaleźć nawet w google maps – trzeba tam szukać albo starożytnej Olimpii albo położonego w pobliżu miasta Pyrgos (Pirgos). Główna oferta Katakolon sprowadza się do sklepów i barów oraz niewielkiej plaży położonej w pobliżu portu. Wszystko jest tak kompaktowe jak tylko sobie można wyobrazić – bez większego zmęczenia można całą miejscowość przejść wzdłuż i wszerz w przysłowiowe pół godziny. Tak Katakolon wygląda ze statku:



A tak wygląda ze wzgórza widocznego na poprzednim zdjęciu:



W Katakolon pojawiła się też okazja zrobić pierwsze zdjęcie samego statku:



Okolice Katakolon prezentuje poniższa mapka. Jak widać sama miejscowość położona jest u podstawy niewielkiego półwyspu (ale o tym nieco dalej):



W okolicy portu oprócz oferty gastronomiczno-handlowej niewiele jest do zobaczenia – z wyjątkiem małej cerkwi prawosławnej pod wezwaniem św. Mikołaja:





Można tutaj również odwiedzić lokalne Muzeum Starożytnej Greckiej Techniki:



Pomimo, że nieliczne – uliczki w Katakolon przypominają ulice typowych miejscowości turystycznych:





Oczywiście główną atrakcją jest położona w okolicy starożytna Olimpia. I to właśnie zainteresowanie historią oraz olimpijskie tradycje sprawiają, że miejscowość przyciąga tutaj co roku dziesiątki statków wycieczkowych oraz masę turystów. I chociaż ja tym razem postawiłem na leniwe spędzanie dnia i odpuściłem sobie wizytę w starożytnej Olimpii, napiszę poniżej kilka słów co ma do zaoferowania to miejsce.

Z Katakolon można się dostać do Olimpii na kilka sposobów, z których najprostszy (poza skorzystaniem z wycieczki ze statku) to zakup biletu na jeden z licznych lokalnych autobusów jadących do Olimpii, który po 2-3 godzinach zabiera swoich pasażerów z powrotem. Ten czas powinien wystarczyć na średnio dociekliwe samodzielne poznanie miejsca; jeśli ktoś chce zostać dłużej może ustalić z przewoźnikiem, że wróci do Katakolon jednym z kolejnych autobusów. Tego typu przejazd w dwie strony kosztuje ok. 10-15 EUR. Miejscowi przewoźnicy w tym miejscu są na tyle dużą konkurencją dla operatorów statków wycieczkowych, że te ostatnie sam transfer do Olimpii (bez przewodnika i biletów wstępu na teren odkrywki i do muzeum) zaczęły sprzedawać w podobnej cenie (na naszym rejsie za 15 EUR). Jak widać w tym miejscu niewidzialna ręka rynku zadziałała perfekcyjnie:-) Zresztą trzeba przyznać, że przedsiębiorczość greckich biur turystycznych potrafi naprawdę zaskoczyć. Tym razem po raz pierwszy w porcie w Katakolon spotkałem się z agentami sprzedającymi niezależne od statku wycieczki w kolejnym porcie, do którego zawinie statek czyli w Atenach. Przy moich poprzednich pobytach tutaj takich ofert jeszcze nie było:-)

Jeśli chodzi o starożytną Olimpię to niektórzy nazywają ją „gruzowiskiem” i coś w tym jest. Warto jednak zainteresować się nieco historią tego miejsca. Wszyscy kojarzą ją jako kolebkę igrzysk olimpijskich jednak mało kto zdaje sobie sprawę, że osada ta istniała bardzo długo – powstała przed X w. p.n.e. Pierwotnie było to miejsce kultu religijnego dedykowanego Zeusowi, w którym w którymś momencie rozpoczęto organizowanie najbardziej znanych w całej starożytnej Grecji igrzysk, które przyjęły nazwę olimpijskich. Ostatnie igrzyska odbyły się tutaj w IV w n.e. Później zostały zakazane przez cesarza, który uznał je za obyczaj pogański i niegodny kontynuowania. Niewiele później władca nakazał zresztą zburzenie Olimpii – zniszczona została wówczas największa świątynia Zeusa. Reszty dokonały późniejsze trzęsienia ziemi oraz powodzie, które zalały teren a osady przyniesione przez rzeki zasłoniły pozostałości Olimpii około 7-o metrowym mułem. Miasto zostało całkowicie opuszczone i zapomniane aż do XVIII wieku, kiedy ponownie je odkryto. A kolejne igrzyska olimpijskie odbyły się dopiero w 1896 roku w Atenach.

Po zakupie biletu (zdecydowanie polecam bilet łączony z muzeum) i przejściu przez gaj oliwny wchodzimy na teren starożytnego miasta. Już pierwsze widoki oddają klimat miejsca:



Spacerując pomiędzy poszczególnymi sekcjami odkrywki zdecydowanie warto posługiwać się mapką otrzymaną przy zakupie biletu – bez niej trudno zidentyfikować przeznaczenie większości miejsc ponieważ z nielicznymi wyjątkami wyglądają podobnie. Ścieżka prowadzi praktycznie cały czas między ruinami:



Jednym z niewielu obiektów, z których coś pozostało jest świątynia Filipa Macedońskiego - spośród jej kilkunastu kolumn pozostały tylko trzy:



W tle za tą świątynią widać charakterystyczną kolumnę będącą częścią świątyni Hery. Miejsce to wykorzystywane jest do dziś jako to, w którym zapalany jest znicz olimpijski przenoszony następnie w sztafecie do miejsca organizacji kolejnych igrzysk.

Z kolei to, że poniższe zdjęcie przedstawia coś co kiedyś było świątynią Zeusa trzeba po prostu wiedzieć i przyjąć na wiarę: